واحد پردازش مرکزی - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
واحد پردازش مرکزی (به انگلیسی: Central processing unit) یا همان پردازنده مرکزی، پردازنده اصلی، یا فقط پردازنده، یک مدار الکترونیکی است که دستورالعملهایی را اجرا میکند که یک برنامه کامپیوتری را تشکیل میدهند.
